IMPRESORAS 3D

A pesar da gran variedade que existe hoxe en día, basicamente todas as impresoras 3D FFF funcionan seguindo o mesmo principio, sexa cual sexa o seu custo, e cuxo obxectivo é en definitiva encontrar un xeito fiable, rápido e eficiente de ir soltando un termoplástico fundido ao longo dun percorrido e en capas unha sobre outra, para formar pouco a pouco os perfís e interior das pezas. Para iso é necesario contar cunha estrutura que evite as vibracións e oscilacións dos compoñentes, un sistema de extrusión do plástico fundido e elementos de transmisión de movemento a varias partes da impresora 3 D para permitir a deposición do plástico con precisión.

Se parte dunha estrutura na que, segundo o prezo que busquemos, é fixa e está xa ensamblada, podendo ser de madeira, metal, etc... Pero en moitas ocasións encóntrase en forma de kit de ensamblado que combina pezas imprimidas en plástico con varas roscadas, perfís de aluminio ou outro tipo de materiais para darlle rixidez e estabilidade. Soportadas pola estrutura, encóntranse unha bandexa onde se imprimirá a peza e un cabezal de extrusión de filamento, así como a electrónica e o sistema de transmisión de movemento.

A bandexa onde imprimiremos as pezas adoita posuír unha resistencia integrada para quentala, así como unha superficie desmontable, que nos permitirá sacar as pezas máis doadamente mentres se arrefría. A razón de quentar a bandexa, está en evitar na peza a imprimir posibles imperfeccións e deformacións, o coñecido warping, xa que facilita que a peza quede adherida. O tamaño da bandexa está limitado pola estrutura, así como esta limita a superficie de impresión. Adoita roldar os 20 x 20 cm, aínda que hai impresoras 3 D con bandexas máis pequenas e algunhas outras con máis 1 m2 de superficie.

 O cabezal de extrusión de filamento adoita contar cunha serie de compoñentes. En primeiro lugar o sistema de alimentación de filamento, que xeralmente conta cun motor paso a paso para controlar con precisión a cantidade e velocidade coa que introducimos filamento e un sistema de arrastre deste. Logo dispón dun sistema para quentar o plástico, que adoita utilizar unha resistencia ou un cartucho quentador cerámico, colocándoo dentro dunha estrutura metálica cunha apertura pola que pasará o filamento, para transmitir máis homoxeneamente a temperatura a este e fundilo eficientemente e sen erros.

O plástico pode necesitar máis de 200ºC para fundirse, polo que para evitar que o conxunto se sobrequecer e remate queimando ou danando outros compoñentes, adoita contar cun termistor para controlar a temperatura e un ventilador para refrixerar o cabezal. Por último está a boquilla, que adoita ter unha apertura de entre 0,3 e 0,8 mm, e que marca, xunto coa velocidade de alimentación de filamento, o fluxo de plástico e a resolución das capas a imprimir.

Agora só falta o sistema para ir movendo o devandito cabezal con respecto á bandexa. Aquí é onde maiores variacións encontraremos. Xeralmente adóitanse utilizar motores paso a paso, que permiten movementos relativos e control da velocidade de precisión, utilizándose logo interruptores ou outros sensores para establecer a orixe de coordenadas. O sistema de coordenadas máis utilizado é o cartesiano, no que os eixes X e Y delimitan a superficie da bandexa e o Z indica a altura. Pero como xa dixemos, tamén se usan outros como o polar ou delta.

A transmisión do movemento dos motores realízase habitualmente por correas dentadas, cable ou varas roscadas, combinándose normalmente sistemas diferentes segundo a resolución, fiabilidade e velocidade que necesitemos. Na maioría dos casos o cabezal móvese só en dous eixes, mentres que a bandexa se move no restante. A primeira impresora RepRap, a Darwin, movía o cabeza en X e Y, mentres que a bandexa o facía en Z. Pola contra noutras como a Prusa Mendel, o cabeza se move en X e Z, e a bandexa en Y.

A electrónica encargada de sincronizar o movemento dos motores paso a paso en cada eixe, a temperatura do cabezal e a bandexa, xunto coa velocidade de alimentación do cable, adoita basearse en deseños abertos e microcontroladores ATmega ou Arduino, aquí tedes un listado, aínda que tamén se usan solucións propietarias. Independentemente da apertura da súa licenza, as placas contan con diferentes especificacións con respecto á capacidade e ao número de conectores cos que contan, e polo tanto a cantidade de extrusores que permiten, de 1 a 3,los interruptores de fin de carreira, case sempre un por cada eixe, e diferentes sensores. Tamén define outras características, como o seu soporte para impresión autónoma, sen necesidade dun PC, e con rañuras para tarxetas de memoria e paneis LED. Pero o habitual é conectar a impresora 3D a un ordenador, algo que normalmente se realiza por un porto USB aínda que tamén se pode facer inalámbricamente e mesmo de forma remota cun servizo web.

MONITORES LED

O monitor con tecnoloxía LED en vez de utilizar lámpadas fluorescentes de cátodos fríos (CCFL), que conteñen mercurio -un material vital nos sistemas CCFL pero tóxico para os humanos e agresivo co ambiente, e amplamente usado en pantallas LCD convencionais.
A tecnoloxía LED (Light-Emitting Diode) usan sistemas de retroiluminación, unha tecnoloxía que ofrece vantaxes sobre a tecnoloxía de iluminación convencional por lámpadas fluorescentes de cátodos fríos evitando dese modo a contaminación que provoca e as emisións de CO2. Ademais diminúen o consumo eléctrico deixándoo por debaixo do 50% respecto aos LCD.

Tamén achega vantaxes visuais con maior uniformidade do brillo e de intensidade, alcanza o seu punto máximo de brillo moito antes que outras pantallas. Aumento do contraste dinámico, manexo máis depurado da luz por zonas e procesamento da cor, con negros e brancos de maior intensidade, e grises profundos, todo iso resulta en imaxes vibrantes e fluídas.

Os monitores LED ademais son extrafinos, con espesores de ao redor de 20 mm, o cal fai que estes sexan máis lixeiros e ocupen aínda menos espazo

Consta de 5 6 capas.
Capa 1:  Esta capa é necesaria para mellorar o contraste e a visibilidade das imaxes. É ademais indispensable para poder usar os monitores, en ámbitos con moi pouca luz. As calculadoras, reloxos, antigos teléfonos móbiles que utilizan unha tecnoloxía similar, cristal líquido, pero que non teñen esta capa teñen o problema de visión sen luz

Capa 2 e 5:se só existise a primeira capa, veriamos unha luz branca en toda a pantalla. A segunda capa é un filtro polarizado que só deixa pasar a luz polarizada 90 graos, a quinta é outro filtro polarizado rotado de tal maneira que bloquea esa mesma luz. Un filtro polarizo ideal é capaz de deixar pasar a luz en só unha dirección e neste caso estes son capaces de ademais rotar a luz. Neste caso, se só tivésemos estas 3 capas non verías nada de luz.

Capa 3: o cristal líquido é un material moi curioso. A súa característica máis importante, é capaz de cambiar as súas propiedades segundo se lle aplique unha determinada voltaxe. Esta capa encóntrase entre 2 electrodos. Dependendo da carga que poñamos neles seremos capaces de cambiar a orientación das moléculas do cristal, desta forma temos un filtro polarizado controlado por electricidade.

Capa 4: Ponse unha capa que filtra a cor, é dicir convertemos a luz branca noutra doutra cor. Non é máis, que un cristal pintado.Para a creación de cores complexas usamos varios, por cada pixel póñense 3 destes subpixeis, un vermello outro verde e outro azul. Ao estar tan pegado o ollo humano non é capaz de distinguilos. 

Capa 6: é un panel de cristal que podes tocar cos dedos e protexer todo o demais

Monitores LED